Patrzę, jak liście bananowca delikatnie rozwijają się zielenią z dnia na dzień i… cieszę się w duchu, że rozlewa się we mnie powrót do literackości. Tłumaczę to sobie takim swoistym wewnętrznym otwarciem na… zachwyt.

Wszyscy piszą o szczęśliwym życiu i zapraszają do nalania sobie kubka kawy i rozgoszczenia się. To miłe, ale strasznie, strasznie oklepane. Może ja jestem nienormalna, ale jakoś nie kupuję tego. Jasne, że fajnie wieść szczęśliwe życie, ale czy nie ma innych sloganów?